De archiefdieven...
Paul Lammers, 2007
Het gebeurde op een avond enkele dagen voor kerst.
Overal getuigden de uitbundige versieringen en verlichting van de naderende feestdagen. Mensen kwamen dan ook in grote getale naar het centrum van de stad. Kerstliederen klonken door de straten, behalve in de omgeving van een
bunker annex kelder waar het nationale geheugen lag opgeslagen in de
vorm van ontelbare meters celluloid.
Met uitzondering van enkele straatlantaarns die hun ietwat
mistroostige licht wierpen op de donkere muren van de bunker en
het geruis uit de stad, was het er beangstigend donker en stil.
Totdat plots enkele ladderhoge schaduwen over de muren gleden,
toebehorend aan drie mannen die bij de achteringang bleven staan.
Dit waren duidelijk drie ongure types die niet veel goeds in de zin hadden.
Beraadslagende bleven zij enkele minuten voor de deur staan.
Met ruw geweld zouden zij zich wellicht toegang verschaffen.
Maar nee, een van hen pakte een sleutel tevoorschijn en ontsloot
voorzichtig de deur. Zo te zien hadden zij zich terdege voorbereid.
Binnengekomen vervolgden zij hun weg door een schaars verlichte,
lange gang. Ineens hoorden zij zachtjes een kerstlied uit een
kamer klinken waarvan de deur op een kier stond.
Een van hen gluurde voorzichtig door de kierende deur en zag
een man achter een computer zitten. Stilletjes sloop hij op de man
af en greep hem bij zijn keel.
?Kop dicht!? Hierbij viel de snoerloze muis van het bureau.
?Wij doen u niets als u ons helpt?. Gelijk kwamen de andere twee binnen.
?Wat willen jullie van mij?ik heb geen cent?, stamelde de man.
?Geen cent zegt u??. De drie overvallers begonnen onbedaarlijk te
lachen. Hierbij trok de man een gezicht alsof hij Paus Benediktus XIV
een bloemlezing over Voltaire zag houden.
?U kunt ons vast leiden naar het hoofd die de rechten van
al het archiefmateriaal in zijn zak heeft??
?Hoe bedoelt u?? Het zweet stond de man tot in zijn wenkbrauwen.
?Ach, dat weet u heel goed,? snauwde een van hen. ?Al die prachtige
televisiemomenten die hier liggen opgeslagen, en waar wij als burger
aan hebben meebetaald, en waaraan jullie lekker verdienen
zonder dat wij ooit nog de beelden te zien krijgen.?
?Ja, en dan over zoveel jaren lopen schreeuwen dat de tand des
tijds helaas al het celluloid heeft veranderd tot stof.?
Het okselzweet was de man nu reeds doorgeweekt tot in z?n kraag.
Gedrieën pakten zij de man uit zijn stoel en bevolen hem hen de plaats
te wijzen waar alle opnamen onder de letter A waren opgeslagen.
?Maar wat voor oude beelden zoekt u dan??, vroeg de man terwijl hij
hen naar de opslagruimte leidde.
?Alexandra?, klonk het eenstemmig.
?Alexandra??, stamelde de man. ?Maar aan haar verdient men
hier het meest.? Hij sloeg gelijk zijn hand voor de mond toen
het besef kwam van wat hij had gezegd.
?Zij is zeker een lekker spaarcentje voor de oude dag, of niet??
?Ja, lekker verdienen aan iemand die dood is, terwijl wij haar
elegante verschijning misschien wel voor altijd moeten missen?.
Vuldede ander aan. De man hield zich angstvallig stil.
In de opslagruimte aangekomen hoorden zij duidelijk het blikken
geluid van de containers waarin ontelbare banden werden bewaard.
De man wees hen naar de ruimte waar zijn baas zich bevond.
En terwijl een van hen met een ferme hand de mond van de nog immer
bange man snoerde, kropen de andere twee uiterst omzichtig naar
de nietsvermoedende baas. Deze tuurde tamelijk stoïcijns naar
de twee overvallers tegenover zich.
?Alexandra?, schreeuwden zij hem toe. ?En een beetje snel.?
Het werd even stil in de opslagruimte waar het nationale
geheugen lag opgeslagen.
?Alexandra? zegt me niets!? De baas bleef in tegenstelling tot
zijn ondergeschikte tamelijk kalm.
?Ach, nee hè, zogenaamd nooit van gehoord, ? beet een van hen hem toe.
?En al die smeekschriften van die vele fans, die jullie door de jaren
heen hebben ontvangen, met de vraag naar opnamen van hun geliefde
Alexandra? en waarvoor jullie beslist al een nieuwe opslagruimte voor
in gebruik hebben moeten nemen, is ?t niet?!, vulde de ander aan.
?Daarvoor hebben we een papierversnipperaar,? beet de baas hen toe.
?Alstublieft, geef hen toch die opnamen van Alexandra!? , riep
de man tegen zijn baas. Twee van de drie overvallers namen
tegenover de baas een dreigende houding aan.
?Hm?, zuchtte de baas een keer diep. ?Er zit blijkbaar niets anders op.?
?Zo is het.?
De baas zocht vrij ongestoord in de archieven onder toeziend oog van
twee overvallers. De derde hield de andere werknemer in de gaten.
Al vrij snel vond de baas onder de letter A verscheidene opnamen van
Alexandra. De twee overvallers zuchten een keer diep.
?Geweldig,? riep de een.
?Ja, waar we lang van hebben gedroomd.?
?Moet ik dit materiaal voor jullie kopiëren op DVD?? vroeg de baas.
?Ach, een grappenmaker, ? antwoordde de overvaller
die de werknemer in de gaten hield.
?Inderdaad, dan zijn wij morgen nog bezig?nee,
het kopiëren doen we zelfwel.?
De baas keek bedenkelijk naar zijn werknemer en daarna naar de overvallers.
?Hoe zijn jullie eigenlijk binnengekomen??
?Als men Alexandra begrijpt, vindt men de sleutel die op vele sloten past.?
Een hevig zwetende werknemer en een fronsende baas achterlatend,
namen de overvallers met hun kostbare buit snel de benen.
En ondanks verwoede en herhaalde pogingen van de politie om de
daders te achterhalen, kwam uiteindelijk ook dit voorval in de
archieven terecht. De kosten van de rechten van deze opnamen echter,
bewaakt door de baas en zijn werknemer, kwamen bij lange na niet
overeen met de schat aan beeldmateriaal van Alexandra.
Maar gelukkig kon van nu af aan iedereen genieten van de voor
altijd vastgelegde opnamen van deze geliefde zangeres.